WARHAUS + PHILEMON

WARHAUS

Ha Ha Heartbreak / Warhaus

Het is alweer een half decennium geleden dat Warhaus, het geesteskind van Maarten Devoldere (Balthazar), plots onze muzikale harten veroverde met de triomfantelijke dubbeloverwinning van We Fucked a Flame into Being (2016) en Warhaus (2017). En niet omdat hij zijn tijd onophoudelijk doorbrengt met het schrijven en verfijnen van nieuw materiaal in Gent, integendeel. De songs voor het gloednieuwe album Ha Ha Heartbreak ontstonden in slechts drie weken tijd in de zwoele stad Palermo. Alles wat Devoldere nodig had was de eenzaamheid van een hotelkamer, een gitaar, een microfoon en een hart dat onlangs in duizend stukken was gebroken. Verdriet was moeilijk te verwerken, dus Sicilië was natuurlijk een ontsnapping. Maar zoals ze zeggen: wie aan het leven probeert te ontsnappen, komt zichzelf al snel tegen.
De luisteraar merkt het niet meteen. Het rokerige openingsnummer en eerste single ‘Open Window’ drijft in een groove die je uitnodigt om te swingen en met je vingers te knippen. Natuurlijk, ze is weg, maar “Girl, it’s in the future we belong”, zingt Devoldere iets te zelfverzekerd. Dat zou je denken, vooral omdat het nummer opent met een subtiel euforisch outro dat doet denken aan een Franse film uit de jaren zeventig: een glorieus, ongegeneerd romantisch thema, gedragen door een dozijn stomende mannenstemmen, zweeft op de vleugels van een uitgestrekt strijkarrangement en bereikt een climax met virtuoze pianoklanken.

Dit verraderlijke contrast tussen vorm en inhoud blijft het hele album door bestaan: Ha Ha Heartbreak – zelfs de titel is pakkend – verpakt Devoldere’s liefdesverdriet in pakkende hooks, instant refreinen en onweerstaanbare melodieën.
Oooh let me be your baby”, zingt het refrein verleidelijk in “When I Am With You”. Het wordt ondersteund door sexy percussie en relaxte funkgitaren die het klappen van de zweep hebben geleerd van Marvin Gaye of Sade. Het is alsof hij ons (haar?) ervan probeert te overtuigen dat hij weer aan het daten is, alsof hij hoopt dat we niet naar de tekst kijken. Maar – dit is advies – dat doen we natuurlijk wel. Kort daarna, in ‘It Had to Be You’, geeft hij toe: “You’re mistaking me for someone in control”.

Nummer na nummer ontmantelt Maarten Devoldere zijn eigen pose. Hij kijkt genadeloos naar zichzelf en, om eerlijk te zijn, wat hij ziet maakt hem niet echt gelukkig. Naarmate Ha Ha Heartbreak vordert, loopt de pijn met brute kracht door de teksten en zang: “There’s the gun shot / there’s the wound still hot / there’s the pain, that pain oh man / how it’s driving me crazy” (uit “I’ll Miss You Baby”). In “Desire” richt hij zich tot bijna elke god die hij zich kan voorstellen, maar “no matter what I turn to / it fails me”. In “Batteries & Toys” zingt hij nogal neerslachtig: “I push and I shove, but the weight of my love hits you like a feather”.

Het geluid blijft echter heerlijk licht. Het wiegt en zindert met prikkelende strijkers, zwoele achtergrondzang, koperblazers, speelse pianopartijen, alles wat je nodig hebt om de lading te verlichten. Hierdoor kan Ha Ha Heartbreak zowel een ontroerende emotionele verkenning zijn als een muzikaal rijk vat.
En dan te bedenken dat hij in die verdomde hotelkamer in Palermo eerst een intiem singer-songwriteralbum in gedachten had, het soort met fingerpicking gitaar en gefluisterde zang. Hij dacht niet aan producer Jasper Maekelberg, die besloot de integriteit van zijn Siciliaanse zangopnamen te bewaren. (Aan het einde van ‘Time Bomb’ schreeuwt Devoldere het uit van wanhoop en als je goed luistert, hoor je de buren naast je woedend op de muur bonzen). Dit leidde tot een omgekeerd creatief proces: in plaats van eerst de drums en muziek op te nemen en daarna de zang, moesten de drummer en gitarist zich richten op de zang en luisteren naar het ongefilterde hartzeer van hun gebroken bandleider. Het betekende ook dat Devoldere de teksten niet kon herschrijven: wat we horen is wat we krijgen, zoals hij het uitgoot in de hitte van zijn Siciliaanse bluesweken.

Dit heeft van Ha Ha Heartbreak Warhaus’ meest persoonlijke en waarheidsgetrouwe album tot nu toe gemaakt, waarin hij de verschillende stadia van verdriet doorloopt: beginnend met ontkenning, overmoedig verzet, op weg naar wanhoop, om uiteindelijk uit te komen bij een nederige berusting in de treurige afsluiter “Best I Ever Had”: All I ever wanted was a lot / to be your man was something I couldn’t”.

Inderdaad, Ha Ha Heartbreak eindigt met een stukje acceptatie, zelfs troost, dat kan worden begrepen door iedereen wiens hart is gebroken (door iedereen, in feite). De nieuwe Warhaus eindigt met één grote winnaar: zijn luisteraar.