GLAUQUE + BRUANT + RARI

GLAUQUE

Wat is Glauque? Een kleur? Een stemming? Een tijdperk? Of misschien is het allemaal samengevat in de verrichtingen van een band waarvan het ontstaan teruggaat tot 2017 toen Louis Lemage, een student in een pauze van zijn opleiding die zijn rauwe teksten in liedjes wilde omzetten, een paar demo’s maakte met Aadriejan Montens, een student aan het Conservatorium van Namen in België. Een paar maanden later voegden Baptiste en Lucas, zelf ook studenten aan het Conservatorium, zich bij hen en al snel gaven ze met z’n vieren hun eerste concerten, waardoor ze een naam moesten aannemen. Glauque.
Na de Glauque EP, een 6-track EP met hun eerste singles, is Les gens passent, le temps reste hun debuutalbum. Net als de polysemische naam van de band, valt de muziek van Glauque op door zijn ambivalentie in het uitdrukken van het kwaad en de drang om te leven. “Het verlies onder ogen zien met al het goede en minder goede dat het in ons achterlaat”: zo worden de 12 nummers op Les gens passent, le temps reste samengevat. Een verlies dat niet beperkt blijft tot het gevoel van vergankelijkheid dat de albumtitel verraadt, noch tot de rouw die 10 minuten duurt op het laatste nummer. Het valt slechts gedeeltelijk samen met het uiteenvallen van Bleu.e, de ontgoocheling van Plan Large, het fatalisme van Pas le Choix.

Nee, wat onderweg verloren lijkt te zijn gegaan is het gevoel van bestaan. Of van slecht, onvolledig bestaan. Vandaar de herstellende uitbarsting van helderheid in Plusieurs Moi, waar Louis op zichzelf wordt teruggeworpen, zijn twijfels die hem doen verklaren “Ik ben geen kunstenaar”. Vandaar de compromisloze zelfportretten in Friable et Noir, waar de woorden bedrog aan de kaak stellen, zowel dat van de auteur als dat van iedereen, zelfs als dat betekent dat je tevoorschijn komt met het gekneusde gezicht van een bokser na de gong. Als we even denken aan de kunst van de zelfkastijding die Brel zo dierbaar was, brengen de industriële beats, alsof ze worden voortgebracht door de kleppen in de machinekamer van een ijsbreker, ons onherroepelijk terug naar een onverbiddelijke moderniteit waaraan we alleen kunnen ontsnappen door roes, met name dans. Elke tekst is als een sprong in de afgrond van een tijdperk zonder horizon. Een gezin stichten? Rance heeft dat voorgoed opgegeven. Een nihilistische benadering? Eerder een zoektocht naar de waarheid. Liegen tegen zichzelf noch tegen anderen. Accepteren dat we veel dingen kunnen zijn in een wereld die geen enkele complexiteit wil erkennen. De sterfelijkheid doorstaan zonder ook maar de minste troost te zoeken in een gemythologiseerd verleden, zonder toevlucht te zoeken in een Saturnische melancholie, zonder te geloven in liefde terwijl je ernaar zoekt. En wanhoop omzetten in een strijdbare band.