Shantel

Shantel

De volledige energie van clubcultuur en dansfeesten live op het podium brengen. Luister naar diversiteit. Het analoge ontmoet het digitale. Het Oosten ontmoet het Westen. Een smeltkroes van stijlen, een bruisend spektakel waarin akoestiek live op het podium wordt geremixt met elektronica en beats. Een viering van de vrijheid van performance met Balkanpop, Global Bass, Diaspora Beats, Turkse psychedelica en elektro.

Met zijn internationale megahit Disko Partizani werd Shantel het hoorbare gezicht van een nieuwe muziek- en danscultuur wereldwijd. Hij was de eerste die de hedendaagse popcultuur een kosmopolitisch geluid gaf, dankzij zijn gelaagde familieachtergrond. Bij Shantel wordt migratie hoorbaar en dansbaar. Muzikale schatten uit Zuidoost-Europa, Griekenland en het Midden-Oosten verschijnen in een nieuwe, gelaagde context.

Shantel beschouwt zijn werk als muzikant als een creatieve voorbereiding op een voortdurend discours tussen theorie en praktijk. De hoorbare, tastbare en dansbare resultaten zijn steeds het product van zijn persoonlijke betrokkenheid bij muziek als specifieke uitdrukking van een historisch, cultureel, sociaal en politiek klanklandschap van een plek. Vanaf het begin bevond zijn werk als DJ, producer en muzikant zich in de spanningsboog tussen traditie en moderniteit, analoog en digitaal.

Shantels methode volgt geen lineair begrip van muziek als iets statisch, cultureel of geografisch begrensd. Integendeel: zijn familiale achtergrond en bijbehorende muzikale socialisatie maakten hem al vroeg duidelijk dat muziek geen grenzen kent. Dit basisidee van het verzoenen van verschillende muzikale uitdrukkingen komt terug in al zijn projecten. Zo kan de club Lissania Essay, die hij in de jaren ’80 runde in het Bahnhofsviertel van Frankfurt, worden gezien als Shantels eigen muzikale expressie — niet om de mainstream elektronische scene te weerspiegelen, maar om de complexiteit van nieuwe muziekvormen in een globaal kader te plaatsen.

Lissania bood verschillende stedelijke gemeenschappen een inclusieve en diverse ruimte — zoals al Shantels projecten doorheen de tijd, waarin muziek en clubcultuur altijd politieke praktijken worden.

In de geglobaliseerde stedelijke wereld waarin we leven, speelt of produceert Shantel niet dat ene geluid voor die ene gemeenschap waarvan het zogenaamd afkomstig zou zijn. In een complexe wereld, gekenmerkt door migratie, digitale uitwisseling en een dynamische muziekscene vol nieuwe creatieve producten uit ogenschijnlijk onverenigbare muzikale achtergronden, bestaat dat ene geografisch vastgepinde, gescheiden en homogene geluid niet meer.

Met dat inzicht ontwikkelt Shantel een curatoriale benadering van wereldwijde muzikale structuren en internationaal functionerende klanken via albums als Disko Partizani of Istanbul, die kunnen worden opgevat als een voortdurende kritiek op de eurocentrische popcultuur van West-Europa. Terwijl migratie, subculturen en hun muzikale bijdragen al lang deel uitmaken van de geleefde stedelijke diversiteit, blijft de mediapublieke sfeer een gesegregeerd systeem van zogenaamd homogene moderne muziekgenres creëren. Vooral Disko Partizani en Istanbul, met liefde geproduceerde albums ontstaan uit constant muzikaal uitwisselen, tonen de grenzen aan van westerse genreclassificaties zoals “Balkan Beat” of “Oosterse pop”.

In plaats van muziek te begrijpen als een dynamisch product van historische, sociale en culturele invloeden, wordt het statisch en homogeen gemaakt. Muziek met Griekse, Anatolische of Zuid-Europese klanken – zelfs als die ontstaat in Frankfurt, het hart van Europa – wordt nog steeds als “muziek van de ander” gezien. Volgens Shantel leidt deze ontkenning ertoe dat muziek buiten de Europese mainstream, tenzij ze extreem commercieel is, onzichtbaar blijft. Hij beschouwt zijn werk als producer, muzikant en DJ als een oorlogsverklaring aan bestaande sociale machtsstructuren en aan de overtuiging dat enkel een duidelijke scheiding tussen het geluid “hier” en “daar” succesvol kan zijn in de mainstream.